(Sanırım bazen, insanlar; kendilerini basite alıyorlar...Halbuki bir insan, en fazla bir insan kadar basittir; yine en fazla bir insan kadar değerli...)
Yolcu, yolu bilmez çoğu zaman. Sadece “nereye” gitmek istediğini bilir... Yol başkadır çünkü, menzil başkadır... Şehirleri bağlasa da birbirine, yollar; şehirlere benzemez!
Şimdi... Bunca yol bunca yolcu tarafından doldurulmuş da olsa; yol bilmeyen bunca yolcu, nasıl bulacak yollarını?
Bilmeyenler, bilmeyenlerden mi öğrenecek bilmediğini?
Veya neden kaybolmuş; şu kavrulan insanlar kızgın güneş altında?
Biliyorsan, cevap ver!.. Biliyorsan, doğruyu söyle!.. Biliyorsan, kurtar insanları, çöllerde kaybolmaktan! Ama, bunları yap; biliyorsan!..
Bunca yolda kaç yolcu rastlayıp da sormuştur şehrinin amirine, milletin emirine, yolların memuruna?
Yollar, kayboluşlardır; belki de sevinmek için, bulunuşlarda!..Ama sevinemez herkes, sevindiremez!
Ya koybolur çünkü veya kendi kayboluşuna ortak arayan bir kuru inatçının izini yalar!.. Bu da başka bir kayboluştur...
Peki ama, kızgın çölde ölürken ne farkı var; tek başına olmakla üç başına olmanın, beş başına olmanın?
İnsanlar, bazen kendilerini basite alsa da; bir insan yine ancak bir insan kadar basittir, veya değerli...İnsanın değeri, gösterdiği istikamet ile ölçülür!
Bunun için ben, her insanı, yoldaki bir tabela gibi görürüm... Bu levhaların ucu farklı mıdır ki bir insanın işaret parmağından?
Yolda herkes herkese sorar, her levhaya bakar.Ama keşke herkes doğruyu bilse, doğruyu dese, doğruyu görse...
İşte bu noktada sen, kendini basite almamalısın;
Şehrin yönünü biliyorsan!.. Ayakta duran ve başı dönmemiş her tabelanın işaret parmağı der ki: “Şehir şu tarafta!” Bir insanın hayat boyu yapması gereken en önemli vazifesi; işte bu şehre doğru yürümek ve her sorana şehrin yönünü göstermektir!
Aslında insan, bir yol levhası kadar sade ve basittir. Ama insan, bir yol levhası kadar zararlı ve tehlikeli de olabilir... Fakat, bir yol levhası kadar önemli, değerli ve kurtarıcı olmak; her insanın mes’uliyetidir!
Muammer Erkul...
